Lucy Park stared out of her apartment window at the gray dawn creeping over the city. Once again, she felt stuck in a rut, trapped in a cycle of monotony she could no longer ignore. She sipped her coffee, thinking back to Emma’s words last night: “You can’t keep playing it safe forever. At some point, you have to **bite the bullet** and take a chance.”
Her tiny studio apartment, cluttered with half-finished sketches and job applications, reminded her how long she had been **putting all her eggs in one basket**—applying only for administrative assistant roles she loathed. It was time to **rock the boat**. Time to stop waiting for the perfect moment, which, like her dream of writing full-time, would arrive only **when pigs fly**.
That morning, Lucy drafted an email to a small independent publisher she admired. Her heart pounded as she hit **“send.”** It was her first step toward the unknown. She told herself, “No more hiding, no more excuses. It’s now or never.” And with that, she felt a spark of excitement she hadn’t experienced in years.
For the next few days, Lucy floated through her routine at the local café where she worked. Every time she felt doubt creep in, she would whisper, “Put your **best foot forward**,” recalling Emma’s advice. Yet the fear of rejection lingered—what if she had **bitten off more than she could chew**? What if she failed spectacularly?
Still, the thrill of the gamble pushed her on. She used every break to sketch story ideas and to **break the ice** with strangers—pitching her skills, talking about literature, practicing the introduction she would use in her interview.
A week later, Lucy received a reply: they wanted to schedule a phone interview. She nearly jumped out of her chair. It was real. No longer just a pipe dream. She would get to **hit the ground running**, pitching her writing to professionals. She spent the next two days preparing questions and answers, practicing tone and pace in front of her apartment’s full-length mirror.
On the day of the call, Lucy woke early. She chose a simple blouse, ran a brush through her hair, and sat at her desk. When the phone rang, she swallowed hard, pressed the speaker button, and said, “Hello, this is Lucy Park speaking.” She felt awkward at first, but by the end of the fifteen-minute conversation, the editor was laughing at her jokes and praising her portfolio. Lucy felt as if she had **turned the tables** on her own self-doubt.
That afternoon, she texted Emma: “I think I nailed it!” Emma replied instantly: “I knew you could do it—time to celebrate!” They met for dinner, and Emma raised her glass: “To new beginnings and to not letting fear call it a day.” Lucy grinned, realizing Emma’s phrase echoed her own promise.
Two days later, Lucy got the official offer: a six-month contract as an editorial assistant, with the chance to write content for the publisher’s blog. It wasn’t a large salary, but it was a foot in the door. She felt a surge of pride. She had risked stability and **jumped in with both feet**. Now it was her chance to prove herself.
On her first day at the new office, Lucy entered a room full of strangers. She paused in the doorway, took a deep breath, and reminded herself: “It’s okay to feel nervous. Just **go the extra mile**, and you’ll be fine.” She introduced herself around the room, offering a shy smile. The team welcomed her warmly. By lunchtime, she had shared ideas for upcoming articles and learned about the office’s quirky traditions—like Friday “reading hours” and group brainstorming sessions.
In the weeks that followed, Lucy immersed herself in her work. She edited manuscripts, drafted blog posts, and sat in on meetings. When deadlines loomed, she stayed late, determined to **go the extra mile**. Yet whenever imposter syndrome struck, she thought back to that rainy morning in her apartment, to that moment of choosing to break free from her routine. She remembered: “Whatever happens, at least I tried.”
Midway through her third month, the senior editor approached her desk. “Lucy, we need someone to write a feature on rising local authors. I’d like you to take the lead.” Lucy’s heart fluttered. It was her first solo assignment. She nodded, trying not to shake. “I’d love that. Thank you.”
That weekend, Lucy interviewed three writers, visited a local bookstore, and crafted a story that showcased each author’s voice. When she emailed the draft to her editor on Monday morning, she waited with bated breath. By afternoon, she saw an email subject line: **“Excellent work—ready for publishing?”** She gasped, then quickly replied: “Absolutely!”
The article went live on Wednesday. Lucy refreshed the page dozens of times, watching likes and comments roll in. She felt validated. Her gamble had paid off. She realized she wasn’t just chasing a dream—she was living it.
One evening, as she walked home, Lucy passed the café where she once worked. She paused, thinking of her old life. She’d once been too scared to **step out of her comfort zone**, to **take the plunge**. Now, she had built a new path—her own **road less traveled**. It was winding and uncertain, but it was hers.
Lucy inhaled the cool night air and smiled. The road ahead was still unknown, but she felt ready. She had learned to **face the music**, to embrace risk, and to trust herself. No matter what came next, she knew she would keep moving forward.
—
### **ترجمهٔ فارسی: مسیر پیش رو** (حدود ۱۵۰۰ کلمه)
لوسی پارک از پنجرهٔ آپارتمانش به سپیده‌دم خاکستری شهر خیره شد. باز هم احساس **گیر کردن در مخمصه** می‌کرد؛ گرفتار چرخه‌ای تکراری که دیگر نمی‌توانست نادیده‌اش بگیرد. قهوه‌اش را جرعه‌جرعه می‌خورد و به حرف‌های امّا در شب قبل فکر می‌کرد: «نمی‌توانی همیشه **بی‌خطر بازی کنی**. بالاخره باید **سختی را تحمل کنی** و جرئت کنی.»
آپارتمان کوچک و دلبازش، که با طرح‌های ناتمام و درخواست‌های شغلی انباشته شده بود، یادآور زمانی بود که او تمامی امیدش را روی فرصت‌های کاری اداری گذاشته بود—دقیقاً همان کاری که **تمام تخم‌مرغ‌ها را در یک سبد گذاشتن** نام داشت و از آن نفرت داشت. وقتش رسیده بود که **کشتی را تکان دهد**. وقتش رسیده بود منتظر لحظهٔ مناسب نماند؛ همان لحظه‌ای که مثل رؤیای نوشتن تمام‌وقت او، تنها **وقتی خوک‌ها پرواز کنند** رخ می‌داد.
آن صبح، لوسی ایمیلی به ناشر مستقل مورد علاقه‌اش نوشت. قلبش تندتند می‌زد وقتی روی دکمهٔ “ارسال” کلیک کرد. این اولین گام او به سوی ناشناخته‌ها بود. در دل گفت: «دیگر پنهان نمی‌شوم، دیگر بهانه نمی‌آورم. یا حالا یا هیچ‌وقت.» و ناگهان هیجانی در او شعله‌ور شد که سال‌ها حسش نکرده بود.
روزهای بعد لوسی بی‌حس‌وحال میان روال کاری‌اش در کافهٔ محلی حرکت کرد. هر بار شک وارد ذهنش می‌شد، زیر لب تکرار می‌کرد: «بهترین **چهره‌ات** را نشان بده.» اما ترس از رد شدن همچنان بود—چه می‌شد اگر او **لقمه‌ای بزرگ‌تر از دهانش برداشته** بود؟ چه می‌شد اگر خیلی افتضاح شکست می‌خورد؟
با این حال، هیجان ریسک او را به پیش می‌راند. او در هر فرصتی داستان‌هایش را طراحی می‌کرد و با غریبه‌ها **یخ را می‌شکست**—مهارت‌هایش را معرفی می‌کرد، دربارهٔ ادبیات صحبت می‌کرد و معرفی که در مصاحبه داشت را تمرین می‌کرد.
یک هفته بعد، پاسخی دریافت کرد: آن‌ها می‌خواستند مصاحبهٔ تلفنی برگزار کنند. لوسی تقریباً از صندلی‌اش جهید. این واقعی بود. دیگر رؤیا نبود. او قرار بود **با تمام قوا شروع کند** و آثارش را عرضه کند. دو روز بعد را صرف آماده‌سازی سؤالات و جواب‌ها، تنظیم لحن و سرعت صحبت در آینه—ایستاده در مقابل آیینهٔ قدی آپارتمانش—کرد.
روز مصاحبه، لوسی زود از خواب بیدار شد. پیراهن ساده‌ای پوشید، موهایش را شانه کرد و پشت میزش نشست. وقتی تلفن زنگ زد، سخت قورت داد و دکمهٔ اسپیکر را فشرد: «سلام، لوسی پارک هستم.» اول کمی دستپاچه بود، اما تا پایان پانزده دقیقه مکالمه، مدیر ویرایشگر به جوک‌هایش می‌خندید و از نمونه‌کارهایش تعریف می‌کرد. لوسی احساس کرد که بالاخره بر **تردیدهایش غلبه کرده** است.
آن عصر، برای امّا پیامک فرستاد: «فکر کنم عالی بود!» امّا همان‌لحظه جواب داد: «می‌دانستم می‌توانی—وقت جشن گرفتن است!» آن‌ها برای شام دیدار کردند و امّا نگاهی به لیوانش کرد: «برای شروعی تازه و برای اینکه اجازه ندهی ترس **کار را تمام** کند.» لوسی لبخند زد؛ دید که جملهٔ امّا همان وعدهٔ خودش را تکرار می‌کند.
دو روز بعد، پیشنهاد رسمی آمد: قراردادی شش‌ماهه به‌عنوان دستیار تحریریه، با امکان نوشتن محتوای بلاگ انتشارات. حقوق زیاد نبود، اما اولین گام بود. غرور درونش شعله‌ور شد. او پایداری را رها کرده و **تمام‌قد** وارد ماجرا شده بود. حالا وقتش بود خودش را ثابت کند.
روز اول در دفتر جدید، لوسی وارد اتاقی پر از چهره‌های ناآشنا شد. لحظه‌ای در آستانهٔ در ایستاد، نفس عمیقی کشید و به خودش گفت: «عادیه که استرس داشته باشی. فقط باید **خودت را بیش از حد معمول نشان دهی**.» دور اتاق معرفی کرد و با لبخندی کم‌رنگ خوشامد گفت. تیم با گرمی از او استقبال کرد. تا وقت ناهار، ایده‌هایی برای مقاله‌ها به اشتراک گذاشته و دربارهٔ سنت‌های بامزهٔ دفتر—ساعات مطالعهٔ جمعه و جلسات گروهی طوفان فکر—آگاه شده بود.
هفته‌های بعد، لوسی غرق کار شد. دست‌نویس‌ها را ویرایش می‌کرد، پست‌های بلاگ می‌نوشت و در جلسات شرکت می‌کرد. وقتی موعدها نزدیک می‌شد، دیر وقت می‌ماند تا **خودش را بیش از حد معمول به زحمت بیندازد**. اما هر بار حس ناتوانی سراغش می‌آمد، به آن صبح بارانی در آپارتمانش فکر می‌کرد؛ به آن لحظه که تصمیم گرفت از روزمرگی فرار کند. یادش می‌آمد: «هر چه پیش آید، دست‌کم تلاش کردم.»
میان ماه سوم، مدیر ارشد به میز لوسی آمد: «لوسی، باید یک گزارش دربارهٔ نویسندگان محلی نوظهور تهیه کنیم. دوست دارم تو هدایتش کنی.» قلب لوسی تند زد. اولین مأموریت مستقلش بود. با سر تکان داد و سعی کرد لرزش صدا پنهان کند: «باعث افتخارمه.»
آن آخر هفته، لوسی با سه نویسنده مصاحبه کرد، به یک کتاب‌فروشی محلی سر زد و داستانی نوشت که صدای هر نویسنده را نمایش می‌داد. دوشنبه صبح پیش‌نویس را ایمیل کرد و با نفس حبس شده انتظار کشید. بعدازظهر، ایمیلی با موضوع **«کار فوق‌العاده—آماده برای انتشار؟»** آمد. نفسش را بیرون داد و فورا نوشت: «قطعاً!»
چهارشنبه مقاله منتشر شد. لوسی ده‌ها بار صفحه را تازه کرد و لایک‌ها و کامنت‌ها را دید. احساس تأیید کرد. ریسک او نتیجه داده بود. فهمید که دیگر تنها در پی رویایی نیست—بلکه دارد آن را زندگی می‌کند.
شبی، وقتی به خانه برمی‌گشت، از جلوی همان کافه‌ای گذشت که قبلاً در آن کار می‌کرد. ایستاد و به زندگی سابقش فکر کرد. قبلاً بیش از حد می‌ترسید **از منطقهٔ راحتی خارج شود** و **شجاعت به خرج دهد**. حالا مسیری جدید—**راهی کمتر پیموده‌شده**—ساخته بود؛ راهی پیچ در پیچ و نامطمئن، اما متعلق به خودش.
لوسی هوای خنک شب را عمیقاً استشمام کرد و لبخند زد. جادهٔ پیش رو هنوز ناشناخته بود، اما احساس آمادگی می‌کرد. یاد گرفته بود **با موسیقی مواجه شود**، ریسک را بپذیرد و به خودش اطمینان کند. هر چه در آینده باشد، می‌دانست که همچنان رو به جلو گام خواهد برداشت.
—
## 
Idioms, Meanings & Additional Examples
| Idiom | Meaning | Extra Examples |
| ———————————– | ————————————————- | —————————————————————————————————————————————————– |
| **Stuck in a rut** | Trapped in a boring, unchanging situation. | • After five years at the same company, Mark felt stuck in a rut. <br> • She knew she had to move abroad to avoid being stuck in a rut. |
| **Playing it safe** | Avoiding risks; choosing the least daring option. | • Sam always plays it safe, never trying new foods. <br> • If you keep playing it safe, you’ll never reach your full potential. |
| **Bite the bullet** | To face a difficult situation bravely. | • I decided to bite the bullet and tell my boss the truth. <br> • They had to bite the bullet and pay off the debt in one lump sum. |
| **Put all your eggs in one basket** | To rely entirely on one option—risky. | • Don’t put all your eggs in one basket; diversify your investments. <br> • She realized putting all her eggs in one basket had backfired. |
| **Rock the boat** | To disturb a stable situation; cause trouble. | • He didn’t want to rock the boat by complaining about management. <br> • Speak up if something’s wrong; don’t be afraid to rock the boat. |
| **When pigs fly** | Something that will never happen. | • “You’ll clean your room?” “Sure, when pigs fly.” <br> • He said he’d apologize—when pigs fly! |
| **Put your best foot forward** | To make the best possible impression. | • At the networking event, she put her best foot forward. <br> • Make sure to put your best foot forward in the interview. |
| **Bite off more than you can chew** | To take on more than you can handle. | • By volunteering for three committees, he bit off more than he could chew. <br> • Don’t bite off more than you can chew—focus on one task at a time. |
| **Break the ice** | To start a conversation in an awkward situation. | • A simple joke helped break the ice at the meeting. <br> • She brought coffee to break the ice with her new neighbors. |
| **Turn the tables** | To reverse a situation to one’s advantage. | • He turned the tables on his critics with impressive sales numbers. <br> • Don’t let them bully you—turn the tables by showing your achievements. |